Naamgeving

De Galileïsche manen van Jupiter (Callisto, Europa, Ganymedes en Io) werden genoemd door Simon Marius, na hun ontdekking in 1610. Echter, deze namen viel niet in de smaak tot de 20^ste eeuw: de astronomische literatuur verwees in plaats daarvan naar Jupiter I, Jupiter II, enzovoorts. Het is nu gebruikelijk om nieuw ontdekte manen van Jupiter naar de geliefden van de Romeinse oppergod Jupiter (Zeus in het Grieks) te noemen en, sinds 2004, ook naar hun zonen en dochters. Sommige planetoïden hebben dezelfde naam gekregen als maantjes van Jupiter, waaronder de namen van de vier Galileïsche manen.

Maangroepen

Regelmatige manen

De regelmatige manen hebben bijna cirkelvormige banen en zijn onderverdeeld in twee groepen, de binnenste manen en de Galileïsche manen.

Binnenste manen

De binnenste manen groep bestaat uit Metis, Adrastea, Amalthea en Thebe. Deze manen hebben een zeer korte omlooptijd rondom Jupiter. Metis en Adrastea zorgen voor het in stand houden van de vage ringen van Jupiter, terwijl Amalthea en Thebe elk eigen zwakke ringen hebben.

Uit onderzoek blijkt dat de massa van deze schijf ongeveer 15 procent de massa van Jupiter zelf moet zijn geweest. De gezamenlijke massa van de huidige manen is slechts 2 procent van Jupiter. Dit verklaart waarom er eerst meer manen moeten zijn geweest.

In deze materieschijf werden manen gevormd, die door wisselwerking naar binnen toe draaiden, waar ze door Jupiter werden vernietigd. Vervolgens ontstond een nieuwe generatie manen, waarmee hetzelfde gebeurde. Op deze manier zijn er misschien wel vijf generaties van grote manen geweest.

Tabel van alle manen

De manen van Jupiter worden hier opgesomd op ontdekkingsjaar, van vroeger naar nu. Als er in hetzelfde jaar meerdere manen zijn ontdekt, zijn deze gesorteerd op hun afstand vanaf Jupiter (dichtbij naar verder weg).